„Ja już jestem chyba za stary na aparat” – to zdanie słyszymy dość często.

W tej sytuacji należy zadać proste pytanie „Czy jest jakaś górna granica wieku, po której przekroczeniu leczenie ortodontyczne jest przeciwskazane, czy wręcz zabronione?”

Odpowiedź jest prosta NIE

To tak samo, jakby zapytać, czy istnieje granica wiekowa, po której przekroczeniu nie można biegać, chodzić do klubów fitness, siłowni, grać w tenisa itp.

To tylko stan naszego zdrowia jest w stanie coś nam ograniczyć, czy wręcz wyeliminować.

Zdrowy rozsądek jednak podpowiada, że istnieją czynniki obiektywne i subiektywne, które mogą to leczenie ograniczać.

1. czynne choroby przyzębia ( duży zanik kości, nawrotowe ropnie przyzębne, duża ruchomość zebów) ,
2. brak motywacji do podjęcia leczenia,
3. brak motywacji do utrzymania właściwej higieny
4. brak współpracy ze strony pacjenta

Tak więc aparat na zęby czysto teoretycznie można założyć zawsze, ale pod jednym warunkiem, że znajdziemy kompetentnego ortodontę, który się tego leczenia podejmie i będzie widział jego sensowność i celowość!!!!!

Jak działa aparat na zęby?

Aparat ortodontyczny ma przede wszystkim jedno podstawowe zadanie, wyleczyć wadę zgryzu obecną u pacjenta, czyli odbudować właściwe zwarcie między zębami szczęki i żuchwy. Oczywiście niejako automatycznie ma wyrównać zęby oraz ustawić je prawidłowo w łuku zębowym.

Działanie aparatu polega na tym, że wywiera on nacisk na konkretne zęby i przemieszcza je w obrębie kości w konkretne i zaplanowane miejsce. Proces ten jest długotrwały, tu nie ma spektakularnego efektu w przeciągu miesiąca, dwóch.

Dlaczego?

Przemieszczanie zęba ma miejsce w kości. To ciągły proces zaniku tkanki kostnej i jej odbudowy. Tak więc zbyt duże przyłożenie siły i tym samym zbyt szybkie przesuwanie zębów może zakończyć się koszmarnym niepowodzeniem. Ząb ulegnie przemieszczeniu, ale jego ruchomość będzie zbyt znaczna (zęby zaczynają się ruszać jak w paradontozie).

Pamiętajmy oba te procesy nie przebiegają w tym samym tempie (kość szybciej zanika niż się odbudowuje), dlatego też leczenie ortodontyczne jest tak czasochłonne i wymaga stałej kontroli ze strony lekarza.

Jaki aparat ortodontyczny stały wybrać?

W chwili obecnej specjalista ortodoncji może zaproponować pacjentowi co najmniej kilka rodzajów stałych aparatów

1. Aparat tradycyjny – metalowy, ceramiczny lub kryształowy zbudowany z małych zamków (klamerek), które naklejone są na każdy ząb objęty leczeniem. Do ww. zamków jest przymocowane źródło siły – drut – za pomocą tzw. ligatur ( gumek) .

Aparaty te różnią się materiałem z którego wykonane są zamki, co przekłada się na widoczność i estetykę każdego z rozwiązań. Tradycyjne aparaty stałe, choć są najmniej estetyczne, nadal cieszą się ogromną popularnością. Wynika to z faktu, że są bardzo skuteczne i najtańsze spośród innych, bardziej nowoczesnych aparatów stałych.

2. Aparat samoligaturujący

Aparat samoligaturujący, podobnie jak tradycyjny, posiada zamki, które jednak nie wymagają stosowania ligatur (tzw. gumek). Zamki samoligaturujące wyposażone są w mechanizm przesuwny blokujący łuk, dzięki czemu nie wymagają dodatkowego zabezpieczenia. Zamki te są dużo mniejszych rozmiarów i zdecydowanie mniej odstają od zęba. Dzięki temu są bardziej komfortowe dla pacjenta ( tylko minimalnie drażnią dziąsło i mniej uwypuklają wargę).

Na podstawie obserwacji można stwierdzić, że przyspiesza to leczenie nawet o kilka miesięcy, a zamki nie wymagają comiesięcznej wymiany ligatur. Liczba wizyt w gabinecie ulega zmniejszeniu (co 6-8  tygodni) i mają głównie charakter kontrolny (sprawdzenie postępów leczenia i wymiana łuków).

3. Aparat lingwalny (językowy)

Aparat stały lingwalny (Incognito) nazywany jest także językowym, ponieważ zamki w tym aparacie umieszczone są na zębach od strony języka. Dzięki temu praktycznie ich nie widać. Jest to dobre rozwiązanie dla osób, które nie chcą lub nie mogą pozwolić sobie na codzienne funkcjonowanie z widocznym na zębach aparatem.

Zamki w takim aparacie są projektowane indywidualnie do każdego zęba, a następnie odlewane ze stopu złota lub irydu, co niestety zdecydowanie podraża koszt aparatu i leczenia.

Dodatkowym mankamentem i niedogodnością jest to, że umieszczenie zamków od wewnątrz może utrudniać pacjentowi mowę.

„Panie Kowalski, tutaj niestety konieczne będzie leczenie kanałowe”. Myślę, że zdecydowana większość pacjentów po usłyszeniu tego zdania momentalnie traci dobry humor, a głowa zaczyna podpowiadać tysiące różnych myśli i czarnych wizji.

Dlaczego tak się dzieje? Przecież to nie operacja na otwartym sercu.

Myślę, że wynika to ze słabego zrozumienia tematu, wielu mitów dotyczących samego leczenia i przede wszystkim dlatego, że odbywa się ono w bardzo newralgicznym miejscu, naszej jamie ustnej.

Leczenie kanałowe to dość zaawansowana metoda leczenia zęba, którego miazga („unaczynione i unerwione serduszko”) jest w silnym i nieodwracalnym stanie zapalnym. Tym samym musimy ją poświęcić i usunąć, żeby uratować ząb i móc pozostawić go w dobrej kondycji w jamie ustnej.

Co to jest endodoncja?

Jest to cała dziedzina nauki i kliniki zajmująca się leczeniem kanałowym zębów, jego następstw i powikłań. W dużym uproszczeniu samo leczenie kanałowe wygląda następująco:

• otwarcie komory zęba opracowanie kanału lub kanałów
• osuszenie kanałów.
• wypełnienie kanałów materiałami biozgodnymi.
• wypełnienie zęba.

Leczenie kanałowe rozpatrujemy w dwóch aspektach; mechanicznym i biologicznym. Wniosek. Jego mechaniczne zakończenie nie jest jednoznaczne z tym, że wyeliminowaliśmy problem na całe życie.

Konieczne jest obserwowanie i monitorowanie radiologiczne (okresowe zdjęcia rtg) leczonego kanałowo zęba. Z tego między innymi powodu nigdy nie ma pewności, że leczenie kanałowe się w 100 % powiedzie w perspektywie wielu lat.

Wskazania do kanałowego leczenia zębów.

1. pojawia się nieodwracalne zapalenie miazgi (ząb boli sam bez powodu przez kilka dni)
2. miazga zęba obumiera lub pojawia się zgorzel zęba (toksyczne gazy w środku zęba, które dają takie uczucie, jakby nasz własny ząb chciał z ust sam wyskoczyć)
3. ząb uległ złamaniu lub zniszczeniu i nie ma takiej możliwości, żeby odbudować go z pozostawieniem żywej miazgi.

Jak wygląda sam zabieg leczenia kanałowego?

Na tym etapie pojawia się zawsze wiele pytań, wątpliwości, faktów i mitów.
Dodatkowo pewnego rodzaju „zamieszanie w głowie pacjenta” wprowadza „standardowa zgoda na leczenie endodontyczne”.
Brzmi złowieszczo, ale pamiętajmy, że to nie stomatolodzy to wymyślili. Wszystkie tam wymienione powikłania oczywiście statystycznie mogą się zdarzyć, ale ich częstotliwość zależy od tego kto leczy, jak leczy i czym leczy.

Pacjent powinien ją przeczytać i w przypadku wątpliwości dopytać lekarza o szczegóły.

Jak zabieg wygląda z punktu widzenia lekarza opisałem powyżej.

Teraz rozwińmy jeszcze temat leczenie kanałowe pod mikroskopem.

Mikroskop kojarzy się każdemu z nas z laboratorium, tak więc czemu ma służyć w gabinecie dentystycznym?

Nic prostszego. Chcąc przeleczyć ząb najlepiej jak się da, musimy po prostu wszystko widzieć i dlatego powiększenie obrazu, jakie daje mikroskop zabiegowy poprawia nam widoczność i pomaga zobaczyć to, czego nie widać gołym okiem.

Czy w takim razie jest on konieczny?

Odpowiem przewrotnie.

Nie jest konieczny (nie ma obowiązku jego posiadania), ale jego użycie daje szansę polepszenia widoczności i jakości. To urządzenie w rękach kompetentnego lekarza mega pomaga.

Tak więc leczenie endodontyczne pod mikroskopem statystycznie daje większą szansę powodzenia w perspektywie lat.

Każda wizyta w gabinecie stomatologicznym, nawet dla największego „twardziela”, to źródło dużych emocji i niepewności. Dlaczego tak się dzieje? Czym to jest spowodowane? Czego się obawiamy?

Myślę, że każdy z nas nie przepada za wizytami u lekarza, a w szczególności u lekarza dentysty.

Leżąc na fotelu z otwartą buzią, tak po ludzku czujemy się bezbronni, nie widzimy co się z nami dzieje i robi, czekamy raczej na nieprzyjemne, czy wręcz bólowe doznania.

Jest również pewna grupa pacjentów, dla których wizyta stomatologiczna to ból, udręka, snucie katastroficznych wizji i pytań:

„Czy ja to przeżyje?

„Wolałabym chyba urodzić dziecko”

„Co ja tutaj robię?”

Tak po prostu jest. 

Stomatologia XXI wieku nieustannie dąży do ograniczenia lub wręcz całkowitego wyeliminowania bólu i wszelkich negatywnych odczuć śródzabiegowych.

Różne formy znieczulenia miejscowego są postępowaniem wręcz rutynowym w sytuacjach, gdy spodziewamy się dolegliwości bólowych lub dużego dyskomfortu podczas zabiegu.

Znieczulenie w postaci żelu, klasyczne znieczulenie w postaci zastrzyku za pomocą igieł lub karpuli (to taki specjalny podajnik z malutką i cieniutką nawet nie igłą, a igiełką), a dla „mniej odważnych” „komputerowe” znieczulenie stomatologiczne, gdzie  prędkość wstrzykiwanego środka znieczulającego jest ściśle kontrolowana, a dyskomfort i obrzęk tkanek jest zdecydowanie mniejszy.

No tak, ale czasami paniczny strach przed dentystą (dentofobia) jest od nas zdecydowanie silniejszy. Zdecydowanie bardziej boimy się takich czynników jak: bezsilności na fotelu, czasu trwania zabiegu, dotyku, niż realnego bólu, który zawsze może w naszej głowie wystąpić.

Jaką mamy wtedy alternatywę?

Czy znieczulenie ogólne do leczenia stomatologicznego to rzeczywiście idealny pomysł?

Bardzo często w takiej sytuacji pojawia się propozycja ze strony lekarza „To może spróbujemy sedacji?”

Sedacja co to?

Ogólnie rzecz biorąc jest to stan głębokiego uspokojenia, osiągany poprzez podanie przez lekarza pacjentowi odpowiednich środków farmakologicznych. Dochodzi do obniżenia aktywności ośrodkowego układu nerwowego, zmniejszenia napięcia organizmu i zminimalizowania niepokoju

Wyróżniamy:

Sedacje wziewną – po jej podaniu pacjent odczuwa senność, natomiast nie odczuwa lęku i przez pewien czas  traci kontakt z rzeczywistością

Sedację głęboką–  po podaniu dożylnym  środka uspakajającego pacjent zapada w płytki sen, ale jednocześnie zachowuje przy tym oddechowe odruchy obronne, takie jak połykanie, kaszel i kichanie.

Sedacja wziewna technicznie polega na podaniu pacjentowi podtlenku azotu i tlenu za pomocą specjalnej maseczki twarzowej. Ma to miejsce przed rozpoczęciem leczenia stomatologicznego i efekt jest niemalże natychmiastowy.

Towarzyszy temu rozluźnienie i pewnego rodzaju oszołomienie. Pacjent nie odczuwa strachu ani bólu, traci poczucie czasu i nawet po długotrwałym zabiegu jest przekonany, że spędził w gabinecie krótką chwilę.

Sedacja stomatologiczna wziewna jest wskazana:

• w przypadku leczenia małych dzieci, które panicznie boją się dentysty i nie ma innej możliwości wykonania zabiegu
• u pacjentów z dentofobią, gdzie znacznie redukuje ona poziom lęku i daje możliwość bezstresowego leczenia

Alternatywą jest oczywiście sedacja głęboka, ale wymaga ona obecności wykwalifikowanego lekarza anestezjologa. Musi on bezwzględnie ocenić stan zdrowia pacjenta i zlecić przeprowadzenie odpowiednich badań ogólnych (ocena ogólnego stanu zdrowia pacjenta). Natomiast podczas samego zabiegu aplikuje on środek znieczulający wyłączający świadomość i monitoruje czynności życiowe pacjenta.

I na koniec ostatnie, ale jednocześnie bardzo ważne pytanie.

Czy sedacja jest bezpieczna?

Doświadczony zespół, certyfikowany sprzęt, doświadczenie w tego typu zabiegach oraz odpowiednio wdrożone i stosowane procedury minimalizują szanse wystąpienia efektów ubocznych, ale ich nie wykluczają. Tak więc zawsze należy „przegadać” sposób przeprowadzenia zabiegu ze swoim lekarzem stomatologiem i podjąć właściwą decyzję.

Sposób znieczulenia powinien być adekwatny do potrzeb.

Każdy z nas chce prezentować się lepiej, ładniej i estetyczniej. Pewne mankamenty figury można zakamuflować ubraniem lub po prostu wylać hektolitry potu w klubie fitness lub na siłowni.

Ale co zrobić, gdy nasz uśmiech, nasza w pewnym sensie wizytówka po prostu nam się nie podoba?

Stomatologia XXI wieku daje bardzo wiele możliwości leczenia i korekty krzywych lub przebarwionych zębów.  Leczenie zachowawcze (plomby), leczenie ortodontyczne (aparaty stałe i ruchome prostujące zęby), leczenie protetyczne (inlay’e, onlay’e, licówki i korony protetyczne).

No tak, opcji jest wiele. Ale jak się w tym wszystkim nie pogubić? Jak wybrać najlepsze dla mnie rozwiązanie?

Wybór metody leczenia to w pewnym sensie kompromis uwzględniający czas leczenia, poniesione koszty, konieczność szlifowania zębów i przede wszystkim oczekiwania pacjenta.

Skoncentrujemy się jednak na sytuacji, gdy mankamenty uśmiechu są umiarkowane, a zęby nie są ustawione, jak przysłowiowe „jedno oko na Maroko, a drugie na Kaukaz”.

Tutaj optymalnym rozwiązaniem jest zastosowanie licówek na zęby, czyli niewielkich płatków materiału (porcelanowego lub kompozytowego) na stałe zamocowanych do zębów własnych pacjenta.

No właśnie porcelana czy kompozyt? Kolejny dylemat, co wybrać, który materiał będzie dla mnie lepszy?

Spróbuje usystematyzować wiedzę i zaakcentować wady i zalety obu tych materiałów.

Licówki kompozytowe – ich atuty:

• bardzo dobra i wystarczająca estetyka
• koszt wykonania umiarkowany i dający się wpasować w domowy budżet
• łatwość naprawy, ponieważ uszkodzenie kompozytowej licówki można szybko i skutecznie naprawić poprzez dołożenie materiału kompozytowego bezpośrednio w ustach pacjenta (nic nie trzeba zdejmować, brać kolejnych wycisków i powtarzać pracy protetycznej)
• twardość zbliżona do szkliwa (czyli nie ścierają zębów przeciwstawnych)
• wykonanie na jednej wizycie, oczywiście po wcześniejszym zaplanowaniu i zaakceptowaniu przez pacjenta

Słabe strony:

• kompozyt jest niestety mniej wytrzymały niż porcelana (mniejsza twardość i automatycznie mniejsza wytrzymałość)
• jest niestety podatny na odkładania się osadu na granicy kompozytu i zęba lub na samym kompozycie ( konieczność zdecydowanie większej dbałości ze strony pacjenta, ale również częstsze wizyty w gabinecie, celem skalingu, piaskowania czy polerowania)
• po upływie kilku licówka może się trwale przebarwiać i musimy ją wymienić na nową (kolejny koszt, ale jak wspomniałem wcześniej, umiarkowany).

Tak więc sporo zalet, ale wymienione słabe strony też dają do myślenia.

Czy w takim razie porcelanowe licówki są lepsze?

Chciałbym, żeby odpowiedź była prosta: TAK lub NIE, ale tak po prostu nie jest.!!!

Zalety ceramiki:

• są zdecydowanie trwalsze mechanicznie
• są bardziej odporne na mikrourazy i można śmiało powiedzieć, że pacjent zdecydowanie dłużej się nimi nacieszy w niezmienionej formie, kolorze i kształcie
• porcelana jest materiałem bardziej biozgodnym, a osad i kamień odkłada się na niej zdecydowanie trudniej (jest to również wynik jej wykonania laboratoryjnego)

Wady:

• twardość – może po prostu ścierać zęby przeciwstawnej szczęki, co może skutkować ich szybkim „skróceniem”  lub wręcz ich „rozruszaniem” w przypadku paradontozy
• trudna naprawialność (oczywiście w przypadku ukruszenia możemy próbować dobudować ten defekt kompozytem, ale z reguły nie daje to długoczasowych dobrych efektów, tak więc w przypadku uszkodzenia licówki najlepszym rozwiązaniem jest jej wymiana)

Podręczniki akademickie podają jeszcze jedną wadę – cenę, ale odnoszę wrażenie, że jest to co najwyżej niedogodność, a nie wada. To pacjent decyduje na co chce wydać swoje ciężko zarobione pieniądze i kosztowność jakiegoś wariantu leczenia protetycznego na wstępie może w przyszłości skutkować ograniczeniem kosztów użytkowania.

Tak jak Państwo widzicie wybór nie jest taki prosty. Zdrowy rozsądek podpowiada, że przed podjęciem decyzji warto temat skonsultować z doświadczonym lekarzem protetykiem.

Zachęcamy do zapoznania się z naszą ofertą licówek kompozytowych i porcelanowych Ortoprotex.

Implant zębowy to nic innego, jak tytanowa śruba, wprowadzona do kości pacjenta i trwale do niej zamontowana. Do implantu przykręcany jest łącznik protetyczny, a już do niego domontowywana jest ostateczna  praca protetyczna (korona, most, proteza częściowa lub całkowita).

Sam proces zamontowania owej śruby wydaje się technicznie prosty i umówmy się, że tak w zdecydowanej większości przypadków jest. Dlaczego w takim razie konieczny jest do tego doświadczony i kompetentny lekarz implantolog?

Odpowiedź jest prosta.

Nie sztuką jest wprowadzić implant, natomiast trzeba wiedzieć gdzie to zrobić i po co.

Tak więc cała „tajemnica” skutecznego leczenia implanto-protetycznego (pamiętajmy pacjent przychodzi do lekarza po zęby, a nie po implanty) tkwi we właściwym zaplanowaniu lokalizacji implantu i jego optymalnym wykorzystaniu jako filar przyszłej pracy protetycznej.

Implant jest elementem wykonanym fabrycznie, powtarzalnie, za jego jakość odpowiadają dziesiątki, setki inżynierów, programistów, technologów, czyli cała armia ludzi reprezentujących danego producenta.

Mógłbym godzinami rozpisywać się o czasami subtelnych różnicach budowy poszczególnych rodzai implantów (to są setki producentów), ich wielkości, długości, rodzajach gwintowania, rodzajach użytego materiału, ale myślę, że ta wiedza czytelnikowi nie jest potrzebna.

Skoncentrujmy się więc na najważniejszym podziale: implanty jednoetapowe i dwuetapowe.

Implant jednoetapowy jest wprowadzany do kości i stabilizowany na blaszkach kostnych zbitych.

Co to znaczy? Jest więc umocowany czysto mechanicznie,  jak analogicznie wkręt w ścianie, a dodatkowo posiada już wbudowany i zespolony łącznik. Daje to możliwość natychmiastowego obciążenia i odbudowy, najpierw za pomocą pracy protetycznej tymczasowej, a po wygojeniu błony śluzowej można już montować ostateczne korony, mosty lub protezy.

Implant dwuetapowy to również tytanowa śruba, która wprowadzana jest w kość bez łącznika, a następnie pozostawiana w kości na okres 3-6 miesięcy bez obciążenia. Po co czekać?

Przez ten okres  dochodzi do osteointegracji, czyli procesu połączenia żywej tkanki kostnej z powierzchnią implantu, a sam implant staje się w pewnym sensie integralną częścią organizmu.

Ten sposób połączenia tytanowej śruby z kością jest zdecydowania trwalszym i jednocześnie zdecydowanie odporniejszym na działanie obciążeń przyszłych prac protetycznych.

Po kilku miesiącach oczekiwania (niestety bez wymarzonych wcześniej ostatecznych zębów) ma miejsce drugi zabieg, podczas którego lekarz odsłania implantu i montuje śrubę gojącą ( ma ona za zadanie wymodelować dziąsło wokół implantu) i dopiero po około 2 tygodniach montuje się łącznik i wykonuje gotową koronę lub most.

Ten podział implantów wydaje mi się najważniejszy z punktu widzenia pacjenta, a zrozumienie aspektów biologicznych i mechanicznych może pomóc w podjęcie bardzo istotnej decyzji. Chce poczekać, czy też chce mieć wymarzony uśmiech od razu. W mojej opinii jest to wystarczająca odpowiedź na hasło” Implanty zębów rodzaje”.

Tak więc widzicie Państwo, że na polskim rynku istnieje ogromna ilość i różnorodność implantów zębowych. Dokładne i precyzyjne wyszczególnianie wszystkich rodzajów implantów stomatologicznych mogłoby zapewne zainteresować absolwenta Politechniki Łódzkiej, pod warunkiem, że skończyłby kierunek Inżynieria Materiałowa.

Dla pacjenta natomiast najważniejszym jest zrozumieć odmienność i innowacyjność tego leczenia i znaleźć kompetentnego i doświadczonego lekarza implantologa, który skutecznie zrealizuje całe leczenie.

Myślę, że piękny uśmiech to marzenie każdego z nas. Bardzo często jednak się zdarza, że to co Matka Natura nam dała, mocno rozmija się z naszymi oczekiwaniami.
Co w takiej sytuacji zrobić? Bezczynne czekanie raczej tej sytuacji nic nie zmieni.

Z jednej strony chcemy zmienić, polepszyć nasz uśmiech, z drugiej natomiast pojawiają się tysiące pytań, wątpliwości i obaw przed jakąkolwiek ingerencją stomatologiczno-protetyczną.
OK.

Sądzę, że takim „kompromisem” pomiędzy polepszeniem estetyki i minimalną inwazją we własne uzębienie są LICÓWKI.

• Licówka na zęby to nic innego jak płatek materiału (ceramiki lub kompozytu) na stałe przyklejony do naszego własnego, prywatnego zęba. Podstawowym celem licówki jest poprawa  wielkości, kształtu lub koloru zębów pacjenta.
• Wielkość – dość często spotykamy się z sytuacją, gdy wysoki i muskularny mężczyzna uśmiechając się pokazuje drobniutkie, starte zęby, które w żaden sposób nie komponują się z jego wizerunkiem
• Kształt – każdy z nas ma swoje wyobrażenie uśmiechu, chciałby coś zmienić, ale niekoniecznie kosztem szlifowania zębów (brr…. na samą myśl o tej czynności zęby już nas zaczynają boleć)

I to właśnie licówki dają szansę pozytywnej, widocznej zmiany, bez nadmiernego niszczenia zdrowych tkanek

Kolor – w obecnych czasach piękny uśmiech to nie fanaberia, a konieczność.

„Jak nas widzą, tak nas piszą”

Codzienne spotkania zawodowe, rodzinne to okazja do uśmiechania się, zadowolenia i okazywania szczęścia. I tu jak najbardziej przydaje się nieskrępowany uśmiech ukazujący jasne, zdrowe i estetyczne zęby.

Tak więc….

Minimalna preparacja zęba ( około 10-15% jego wielkości), a czasami wręcz istnieje możliwość wykonania licówki bez szlifowania.Potem zamocowanie (zacementowanie) na stałe za pomocą specjalnego, dedykowanego cementu i już można cieszyć się z nowego uśmiechu.

Tak wygląda to oczywiście w wielkim uproszczeniu, ale to jest właśnie ta część zabiegów, które powodują u pacjenta liczne obawy, bo są ingerencją w jego jamie ustnej.

Co jest najważniejsze!!!

W przypadku konstruowania i wykonania licówek najistotniejsze jest właściwe zaplanowanie i wizualizacja efektu ostatecznego. I temu właśnie poświęcone są pierwsze wizyty. Wyciski na modele diagnostyczne lub skanowanie uzębienia, projektowanie na modelach lub w specjalnym systemie komputerowym (DSD), wizualizacja na modelu lub bezpośrednio na monitorze komputera.

Tak to wygląda w XXI wieku.

Dopiero akceptacja kształtu, wielkości i koloru zębów przez pacjenta ( pamiętajmy, że wiertło nawet przez chwilę nie dotknęło jeszcze Waszych zębów) daje lekarzowi „zielone” światło do działania.

Zaakceptowane, zwizualizowane i wykonane.

Tak więc licówki na zębach to efekt pełnej współpracy zespołu pacjent-lekarz dentysta i technik. Tu nic nie jest przypadkowe, a efekt ostateczny jest w pełni przewidywalny. I na koniec najważniejsza w moim odczuciu informacja…..

Leczenie protetyczne przy użyciu licówek porcelanowych lub kompozytowych jest powtarzalne. Nic w przyrodzie nie jest wieczne, wszystko ma prawo ulec zniszczeniu po czasie. Co wtedy?

Kolejne licówki, a potem kolejne licówki………

Tak więc licówka, licówki poprawiają estetykę uśmiechu pacjenta, poprawiają jego aparycję, służą realizacji marzeń, bo bardzo często upragniony uśmiech to realizacja naszych podświadomych i świadomych marzeń.

Myślę, że mało który z pacjentów lubi odwiedzać gabinet stomatologiczny wiedząc, że coś niepokojącego dzieje się z jego zębami, albo co gorsze mając świadomość, że czegoś nie dopatrzył, albo po prostu zignorował lub zapomniał.

Podobno karma wraca.
Bardzo dobra higiena jamy ustnej, jej rygorystyczne przestrzeganie i konsekwentne wdrażanie w życie to niemalże pewnik pięknego uśmiechu i zdrowych zębów.

OK

Istnieje wiele wskazówek, poradników, instrukcji co robić i jak robić. Ciężko się w tym natłoku informacji połapać, a poza tym te specjalistyczne określenia, jak nie po polsku są napisane.

Stąd wniosek praktyczny, warto mieć  Swojego lekarza stomatologa, który to wszystko wytłumaczy, przetłumaczy i przede wszystkim dopasuje do Twoich indywidualnych potrzeb.
No ale nie każdy ma tego Swojego dentystę, bądź lekarz u którego się leczymy jest mega sprawnym i kompetentnym zabiegowcem, ale brakuje mu cierpliwości do tłumaczenia rzeczy oczywistych ( ale oczywistych tylko dla niego).

Spróbuję usystematyzować jak dbać o higienę jamy ustnej:

1. Właściwie dobrana szczoteczka, najpopularniejsze o twardości medium, właściwe nie tylko do czyszczenia zębów, ale również masowania dziąseł
2. Pasta do zębów i odwieczne pytanie „A która pasta jest najlepsza?”
   Odpowiedź jest mega trudna, to tak samo jak odpowiedź na pytanie „A które jedzenie jest najzdrowsze?”. W tej sytuacji zawsze sugeruje pacjentowi tzw. dywersyfikację. Używać w jednym czasie kilku rodzajów past uniwersalnych, oczywiście wiodących producentów.
   W przypadku, gdy pojawiają się nietypowe problemy np. nadwrażliwość, ściemnienie zębów, przebarwienia, to zdrowy rozsądek podpowiada, żeby przegadać temat z własnym dentystom, a nie słuchać sugestii i porad „przebierańców” z telewizyjnych reklam.
3. Płyn do płukania ust (przeciwbakteryjny) – jest to bardzo fajne i skuteczne uzupełnienie szczotkowania, szczególnie gdy nasze zęby takie idealnie ustawione w buzi nie są i mamy odczucie „niedoróbki” czyszczenia między zębami. Co najważniejsze starajmy się unikać płynów do płukania zawierających alkohol, który intensywnie wysusza błonę śluzową.
4. Pełen asortyment urządzeń pomocniczych: nici międzyzębowe, szczoteczki międzyzębowe, nici ortodontyczne i protetyczne itd.
   Tutaj sugeruje wsparcie merytoryczne lekarza stomatologa, wybór wcale nie jest oczywisty, a pamiętajmy, że nieumiejętne lub niewskazane stosowanie np. nitek może spowodować więcej szkody niż pożytku.
5. Szczotka manualna, elektryczna, a może ultradźwiękowa?
   Kolejna decyzja, którą samodzielnie trudno podjąć. Tutaj również sugeruje przegadanie tematu z lekarzem. On najlepiej zna skalę Waszych potrzeb.

Wymieniłem podstawowe zasady higieny jamy ustnej.

I tak jak Państwo widzicie tzw. standardowa ochrona przeciwpróchnicowa wydaje się być logiczna, aż do bólu. Natomiast każdy dodatkowy element powinien być skonsultowany z lekarzem i dobrany wg Waszych potrzeb. W przypadku problemów z próchnicą zachęcamy do leczenia próchnicy w Ortoprotex.

To tak, jak z ubezpieczeniem samochodu, im auto starsze, tym więcej rzeczy może nas zaskoczyć , a dobrze skrojone ubezpieczenie to domena brokerów (stoi za tym  ich wieloletnie doświadczenie i znajomość branżowej statystyki).

No i na koniec.

Nie zapominajmy o wizytach kontrolnych.

Czasami wręcz prosiłoby się, żeby stworzyć dowód rejestracyjny uzębienia z polami do wbijania pieczątek „dyplomowanego diagnosty dentystycznego”, tak raz w roku koniecznie.

Czemu raz w roku? Bo z zębami jak z autami, po 5 latach badanie techniczne jest coroczne, a czytelnicy tego tekstu są raczej już po swoich piątych urodzinach.

Jest to temat wzbudzający od wielu lat liczne dyskusje, bo tam gdzie dwóch Polaków, tam z reguły 3 zdania.

Spróbujmy podejść do tego zagadnienia na logikę.

Co to jest lakowanie zębów, na czym polega i przede wszystkim czemu służy?

Powierzchnia żująca zęba nie jest płaska, znajdują się na niej liczne bruzdy, więc w konsekwencji to góry i doliny. Dodatkowo w najniższych miejscach (zagłębieniach) zęba szkliwo jest z reguły nieco cieńsze.

Teraz wyobraźmy sobie czyszczenie tych zębów i oczywiście jeśli nasze dziecko będzie skrupulatne i metodyczne podczas tej czynności, to w efekcie jego zęby będą czyściutkie i gładziutkie jak przysłowiowa „pupcia niemowlaka”.

Ok.

Sami najlepiej znacie Swoje dzieci. Czy rzeczywiście codziennie poświęcają te 3 minuty na perfekcyjne mycie zębów? Czy jesteście pewni, że codziennie ta czynność jest wykonywana na 100%.

Jako rodzic powiem „ Mało prawdopodobne, wręcz niemożliwe”

Na czym polega lakowanie zębów:

Technicznie to nic innego jak perfekcyjne oczyszczenie powierzchni zęba za pomocą specjalistycznej pasty i szczoteczki, następnie krótkie wytrawienie kwasem ortofosforowym (brzmi groźnie, ale dla ciekawości ten sam kwas to składowa popularnego napoju gazowanego, którego nazwy z wiadomych przyczyn nie wymienię) i kolejno zalanie wszystkich dostępnych bruzd lakierem wzbogaconym fluorem.

Rodzi się pytanie, a po co ten kwas? Po co wytrawiamy?

Odpowiedź jest banalnie prosta. Lak szczelinowy musi się mega skutecznie połączyć ze szkliwem zęba. Dzięki wytrawieniu powierzchni otrzymujemy połączenie chemiczne, które dodatkowo wzmacnia połączenie mechaniczne.

Skąd w takim razie tyle kontrowersji i mitów wokół tego prostego przecież zabiegu?

1. Lakowanie zębów mlecznych i stałych jest podobnym zabiegiem
2. Lakowanie jest skuteczne (brak próchnicy) tylko wtedy, gdy wykonane jest na zębach ZDROWYCH, w warunkach SUCHYCH (dziecko współpracuje, a język nie wykonuje milionów akrobacji) i gdy jest okresowo KONTROLOWANE !!!
   W przypadku, gdy lak częściowo odpadnie konieczne jest jego doszczelnienie.
   Czasami, gdy lak całkowicie się zużyje, lakowanie trzeba powtarzać
3. Lakowanie wspomaga profilaktykę próchnicy i nie zwalnia dziecka od dobrego i skutecznego szczotkowania zębów
4. Lakowanie jest bardzo często mylone przez rodziców z lakierowaniem, taka gra słów, ale niestety czasami kosztowna zdrowotnie.

Lakowanie nie wyklucza lakierowania, a oba te różne przecież zabiegi mają za zadanie polepszyć profilaktykę i zadbać o stan zdrowia zębów Waszych dzieci

Kiedy lakować zęby u dzieci?

1. gdy budowa powierzchni żujących zęba utrudnia utrzymanie wzorowej higieny
2. gdy dziecko nie przykłada się w sposób właściwy do utrzymania higieny zębów
3. gdy dziecko często choruje, a uwaga rodziców jest skoncentrowana na innych aspektach jego zdrowia (zęby są mega ważne, ale umówmy się który rodzic myśli o wymyciu zębów dziecku, gdy walczy jak lew z gorączką na poziomie 39-40 stopni)
4. gdy chcemy w sposób pełny zapewnić swojemu dziecku profilaktykę zębów i jamy ustnej.

Na sam koniec najważniejsze.

Lakowanie zębów, to nie jednorazowa przygoda. Zęby lakujemy, a potem konsekwentnie musimy kontrolować stan laku (wizyty kontrolne w stomatologii dziecięcej). Dodatkowo, jeśli lekarz ma wątpliwości, czy ząb przygotowany do lakowania jest zdrowy, bądź gdy dziecko nie współpracuje w sposób wystarczający, nie próbujmy na siłę ZALAKOWAĆ go, bo efekt może być zupełnie odmienny.

Wtedy mamy na szczęście inne metody lecznicze, które będą bardziej celowane i przede wszystkim skuteczne.

Odpowiedź na to pytanie jest tak prosta: profilaktyka, profilaktyka i jeszcze raz profilaktyka.
Ale skoro to takie proste to dlaczego 90-95% 6 latków ma co najmniej 1-2 zęby dotknięte procesem próchnicowym?

Jak w takim razie zapobiegać próchnicy u dzieci?

Odpowiedź na to pytanie jest tak prosta: profilaktyka, profilaktyka i jeszcze raz profilaktyka.
Ale skoro to takie proste to dlaczego 90-95% 6 latków ma co najmniej 1-2 zęby dotknięte procesem próchnicowym?

Jak w takim razie zapobiegać próchnicy u dzieci?

Spróbujmy usystematyzować w punktach co powinien zrobić „zespół dziecko-rodzic”, żeby zminimalizować szansę na pojawienie się ubytku próchnicowego:

1.  Jak najwcześniej wdrożyć skuteczne czyszczenie zębów, najpierw pod czujnym okiem rodzica, potem samodzielnie. No ale sprawdzać trzeba, tak jak KGB, które wierzyło, ale sprawdzało.
2. Tak dopasować dietę dziecka, aby nie pojadało ono słodyczy między posiłkami. Wiem nie jest to proste, ale nikt nie zabrania dzieciom słodyczy. Chodzi tylko o to, żeby wyznaczyć konkretne dni lub pory dnia, gdy słodycze jeść można, ale potem konieczne jest mega dokładne wymycie zębów, tak żeby „robale zębowe” nie miały czego dokańczać. Takie reszki słodyczy w bruzdach zębowych to niemal gwarant próchnicy.
3. Umówić wizytę adaptacyjną u stomatologa dziecięcego, a następnie w pełni mu zawierzyć i oddać się jego profesjonalizmowi.
4. To lekarz w miarę potrzeb ustali częstotliwość profesjonalnego, gabinetowego czyszczenia zębów, lakierowania, lakowania oraz podpowie, czy wcześniejsze działania profilaktyczne są w pełni skuteczne.
5. Jeśli usłyszymy diagnozę plama próchnicowa, a jest to jednak początek próchnicy u dzieci, nie wpadajmy od razu w panikę i nie posypujmy głowy popiołem.

Konsultacja ze stomatologiem dziecięcy i natychmiastowe wdrożenie leczenia. Nie myślę tu oczywiście o tym, żeby od razu wiercić, wytrawiać, bondować i plombować. Na to zawsze będzie czas.

Nasze dzieci rosną, ich organizm rozwija się i ma niesamowite wręcz zdolności regeneracyjne. To samo dotyczy zębów, trzeba im tylko trochę pomóc.

Stomatolog dziecięcy może zastosować remineralizację szkliwa za pomocą preparatu o wysokiej zawartości fluoru lub zastosować preparat „Icon”.

Wg producenta „bardzo płynna żywica, przenika do próchnicy szkliwa dzięki siłom kapilarnym i blokuje drogi dyfuzji do próchnicy kwasom kariogennym, zamykając początkową próchnicę w trudno dostępnych obszarach proksymalnych i powierzchniach gładkich zębów”.

A tak po polsku:

Lekarz rozsmarowuje preparat na powierzchni szkliwnej plamy, suszy i powstaje bariera dla „robali zębowych”.

Jest to metoda stosowana od niezbyt długiego czasu, ale z punktu widzenia logiki wydaje się być słuszna i właściwa.

Oczywiście nie daje 100% pewności, że próchnica wycofa się , a plama zniknie, ale nie powinna się ona powiększać.

Tak jak wspomniałem wcześniej na wiercenie i plombowanie zawsze będzie czas w przyszłości.

Tak jak widzimy zapobieganie próchnicy u dzieci wydaje się być proste, ale wymaga sporego zaangażowania ze strony małego pacjenta, rodzica oraz profesjonalnego stomatologa dziecięcego.

Pamiętajmy jednak, że zapobieganie zawsze jest prostsze, lepsze i tańsze niż leczenie, a przepiękny i zdrowy uśmiech naszego dziecka będzie dla nas rodzica największą nagrodą.

Po wielokroć już słyszałem zdanie „Doktorze usunę sobie te wszystkie zęby i wstawie implanty”. To niestety pokazuje, że duża grupa społeczeństwa bardzo mylnie podchodzi do leczenia implantoprotetycznego i tak naprawdę nie do końca sobie zdaje sprawę, że sukces tego leczenia w dużej mierze zależy od pacjenta, jego dbałości, staranności i utrzymania wzorowej wręcz higieny.

Spróbujmy rozwinąć temat.

Pacjent traci jeden lub kilka zębów, czasem wręcz wszystkie.
Jakiś powód tego zaistniał. Niektórzy powiedzą, to wina dentystów, to oni popsuli mi zęby.

Ale podejdźmy do sprawy racjonalnie, a może trzeba trochę tej winy poszukać w sobie, to może jednak my jako pacjenci trochę odpuściliśmy z higieną, trochę nam się pozapominało o tych wizytach kontrolnych, ważne spotkanie z klientem i zapomnieliśmy o dokończeniu tego leczenia kanałowego itd.

Finał. Ząb do usunięcia i trzeba tę lukę jakoś wypełnić.

Do czego zmierzam.

Musimy sobie uświadomić jedną rzecz. Jeśli dbaliśmy o higienę jamy ustnej i własnych zębów na 4+, to w przypadku gdy mamy wszczepione i obciążone koronami implanty to higiena musi być na 6!!!!!!!!!

Jak dbać o implanty zębowe?

Z punktu widzenia technicznego, to tak naprawdę nie koncentrujemy się na dbałości o implanty (znajdują się one w kości), tylko na pracy protetycznej, która jest do nich przyklejona, przykręcona lub zatrzaśnięta.

Co to znaczy?

Nasze działania są uzależnione od tego, jaką pracę protetyczną (tzw. implantoprotezę) posiadamy.

Może to być pojedyncza korona, most, ale również proteza całkowita na tzw. zatrzaskach lub lokatorach.

1. gdy posiadamy protezę ruchomą (wyjmowaną okresowo) nasze działania koncentrują się nie tylko na dobrym wymyciu i wyczyszczeniu protezy, ale również powinniśmy znakomicie wyczyścić okolicę zatrzasku (śluzówka) i zatrzask wystający ponad błonę śluzową. Szczotka i pasta do zębów, płyn do płukania jamy ustnej, szczotka do protez, pasta do czyszczenia protez i to jest takie niezbędne minimum.
2. gdy posiadamy korony lub mosty zamocowane na implantach jest już trochę trudniej.

Newralgicznym punktem takiej „budowli” jest połączenie implantu i łącznika z koroną.

Szczotka i pasta do zębów, antybakteryjny płyn do płukania jamy ustnej (mega ważny, bo tych zachyłków gdzie szczotka nie dochodzi jest tu zdecydowanie więcej), nitki dentystyczne uniwersalne i specjalistyczne np. ”Super floss”, szczoteczki międzyzębowe i do dzieła…

No i okazuje się, że to „czyszczenie implantów” nie jest takie proste i wymaga trochę cennego czasu.

Dokładny opis co robić i jak robić w tym momencie nie ma sensu.

Każda implantoproteza jest różna i w sytuacji, gdy zdecydujecie się Państwo na leczenie implantoprotetyczne lekarz specjalista dokładnie wam to wytłumaczy, uwzględniając indywidualny charakter i cechy Waszej protezy.

Dość często pojawia się również określenie „higiena implantów zębowych”

Co przez to rozumieć?

To nie tylko higiena jamy ustnej ale również szeroko pojęta higiena całego naszego organizmu, naszego ciała oraz dbałość o ZDROWIE.
Pacjent zainwestował własny czas, pieniądze, poddał się zabiegowi chirurgicznemu, poprawił własny wygląd.

I to jest może właśnie ten moment, kiedy jest okazja rzucić palenie, zmniejszyć BMI, uregulować ciśnienie i cukier (niby są OK, ale mogłyby być lepsze) i generalnie poświęcić więcej czasu Sobie.

Pamiętajmy wszystkie ww. czynniki odpowiadają za długoczasową skuteczność leczenia, bo to nasz organizm odpowiada za to, jak długo te tytanowe śruby będą się „trzymały” w kości.

Tyle informacji ogólnych. Mam nadzieję, że teraz już wiecie Państwo jak czyścić implanty zębowe.