Chirurgiczne usuwanie ósemek. Jak wygląda i kiedy się je wykonuje?

Ząb 8 jest nazywany zębem mądrości, ale mało kto z tytułu jego posiadania jest mądrzejszy, chyba że chodzi o dodatkową wiedzę z zakresu stomatologii i chirurgii szczękowo-twarzowej.

Na przestrzeni lat  ilość zębów u człowieka nie zmieniła się, natomiast na skutek zmiany diety (spożywamy produkty coraz bardziej przetworzone, wymagające mniej wysiłku podczas żucia) kości szczęki i żuchwy są coraz mniejsze. Na efekt tej dysproporcji nie trzeba było długo czekać. Zęby mądrości wyrzynają się jako ostatnie i z reguły brakuje dla nich miejsca.

Rozpoczynają się wtedy kłopoty.

Podstawowym wskazaniem do usunięcia ósemek jest ich zatrzymanie, inaczej nazywane zaklinowaniem lub zatopieniem. Oznacza to, że zęby nie mają wystarczającej przestrzeni na to, aby prawidłowo się wyrzynać. Zostają zatem zatrzymane, generując szereg dolegliwości – najczęściej jest to uciążliwy ból ósemki, a także mnóstwo komplikacji zdrowotnych.

Kiedy konkretnie planujemy zabieg chirurgicznego usunięcia zęba.

Gdy:

• ząb jest całkowicie nieprzydatny,
• występują nawrotowe stany zapalne i bólowe ( coraz częściej i częściej, utrudniając normalne funkcjonowanie),
• brak jest możliwości prawidłowego wzrostu zęba – utrudnione lub niemożliwe wyrzynanie,
• próchnica zęba mądrości (ciężko jest wyleczyć, jak nic nie widać),
• choroby przyzębia( tworzą się mega kieszonki),
• resorpcja zewnętrzną ( ósemka uciska na obecną w buzi siódemkę i po prostu kawałek po kawałku ją zjada, w efekcie możemy stracić oba te zęby)
• wskazania ortodontyczne ( ósemki naciskają do przodu, a siekacze tłoczą się, pogarszając efekt estetyczny) ,
• zmiany patologiczne, generowane nieprawidłowym wzrostem zęba (np. torbiele).

Dobrze. Jesteśmy „ szczęśliwymi” posiadaczami zębów mądrości i wiemy, że należy je usunąć. Co dalej?

Na obecnym poziomie diagnostyki radiologicznej konieczne jest wykonanie pantomogramu (zdjęcie 2D) , ale czasami jest potrzebna lepsza wizualizacje zęba. Nic nie stoi na przeszkodzie, żeby wykonać CBCT ( tomografia komputerowa o niezbyt dużym napromieniowaniu, ale pokazująca lokalizację zęba i wszystkich innych okolicznych nerwów, naczyń krwionośnych, kości w 3D). Teraz już chirurg szczękowy widzi wszystko i ma w pełni możliwość ocenić skalę trudności zabiegu.

Teraz tylko trzeba podjąć decyzje czy wystarczy znieczulenie miejscowe (zastrzyk w dziąsło), czy raczej myśleć o narkozie?

Jeżeli zabieg jest wykonywany w tzw. trybie planowym ( myśmy go zaplanowali, a nie ból zęba „zaplanował” nam wizytę u chirurga), nie ma intensywnego stanu zapalnego to raczej nie.

Ale!!!

Znieczulenie miejscowe niestety nie eliminuje uczucia dotyku i ucisku, zabieg chwile potrwa ( około godziny) i jeżeli jako pacjent wiemy, że to będzie dla nas problem, to zdrowy rozsądek sugeruje rozważenie znieczulenia ogólnego.

Chirurg nacina dziąsło, wykonuje otwór w kości, wyciąga ząb w całości lub czasami po kawałku, czyści kość, płucze, zakłada kilka szwów i teoretycznie już koniec.

Musimy pamiętać, że na pamiątkę zostaje nam dziura w kości wielkości 1cm*1cm*1cm lub większa. Zawsze powinniśmy rozważyć zastosowanie preparatu kościozastępczego i wypełnić nim tą dziurę w kości. Powinno to polepszyć gojenie i przyspieszyć proces odbudowy kości.

Jest to pytanie niełatwe, bo ząb, zębowi nierówny. To samo dotyczy umiejętności chirurga i współpracy ze strony pacjenta. Natomiast opierając się na statystyce (ona jest wszędzie, w każdej dziedzinie naszego życia) można stwierdzić, że zabieg ten trwa około 1 godziny.

Istnieje taka niepisana zasada, że im dłużej trwa chirurgiczne usuwanie zęba, tym dłużej trwa gojenie. Dodatkowo pacjent powinien dość rygorystycznie stosować się do zaleceń po zabiegu, czyli:

• przez 1-2 dni należy wykluczyć z diety gorące napoje (kawa, herbata), alkohol, nie palić papierosów
• zalecane jest spożywanie silnie rozdrobnionych dań ( chodzi o to, aby nie dopuścić do wypłukania skrzepu z zębodołu (suchy zębodół), co wiąże się z silnym bólem i przedłużonym gojeniem)
• ból należy łagodzić środkami przeciwbólowymi ( boleć ma prawo nawet do tygodnia czasu, to w końcu rana)
• dobrze jest także zrezygnować z aktywności fizycznej na czas rekonwalescencji ( dla mnie jako pacjenta był to największy problem, nigdy w życiu się tak nie wynudziłem)
• w niektórych sytuacjach lekarz może przepisać antybiotyk, który należy przyjmować zgodnie z zaleceniami.